Usługi online w zakresie treści – Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady UE

Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2017/1128 dotyczące transgranicznego przenoszenia na rynku wewnętrznym usług online w zakresie treści ma bezpośredni wpływ nie tylko na dostawców przenośnych usług online, lecz również na ich abonentów. Przepisy obowiązują w państwach członkowskich od 1 kwietnia 2018 roku, ale w świetle majowego wejścia RODO przeszło bez większego echa.

  • Rafał Stępniewski
  • /
  • 3 grudnia 2018

Tymczasem przepisy omawianego Rozporządzenia mają bezpośredni wpływ nie tylko na dostawców usług umożliwiających dostęp do treści typu muzyka, gry, filmy, programy rozrywkowe, wydarzenia sportowe, lecz również na ich abonentów. Rozporządzenie pozwala odbiorcom na korzystanie z usług online nie tylko w miejscu zamieszkania, ale także podczas czasowego pobytu w innych państwach członkowskich, np. w celu wypoczynku, turystyki, podróży służbowych czy mobilności edukacyjnej.

To oznacza, że osoba, która mieszka na stałe Polsce, zarówno podczas podróży służbowej w Niemczech, jak również w trakcie dwutygodniowych wakacji we Włoszech, powinna mieć zapewnioną możliwość oglądania wieczorami ulubionego serialu na platformie online, do której miała dostęp w miejscu zamieszkania — na podstawie odpłatnej umowy zawartej z dostawcą treści.

Celem Rozporządzenia jest zapewnienie w całej Unii Europejskiej bezproblemowego dostępu do usług online w zakresie treści świadczonych konsumentom – zgodnie z prawem obowiązującym w ich państwie zamieszkania. Jest to związane z upowszechnieniem urządzeń przenośnych takich jak laptopy, tablety, smartfony. Dotychczasowe bariery terytorialne wynikały przede wszystkim z tego, że licencje na prawa do transmisji treści (filmy, seriale) chronionych prawem autorskim i prawami pokrewnymi, często były udzielane na zasadzie terytorialnej. Prawodawca europejski rozwiązał ten problem w bardzo interesujący sposób, o czym będzie mowa w dalszej części artykułu.

Umowa odpłatna, czy nieodpłatna?

Należy jednoznacznie wskazać, że prawodawca unijny różnicuje sytuację, w której świadczenie tych usług jest odpłatne lub nieodpłatne. Gdy mamy do czynienia z odpłatnością, obowiązki ciążące na dostawcy usług, a zarazem uprawnienia abonenta, są bezwzględne.

Treści świadczone za odpłatnością

Zgodnie z Rozporządzeniem, dostawca usługi online w zakresie treści świadczonej za odpłatnością w formie pieniężnej, umożliwia abonentowi przebywającym w państwie członkowskim innym niż miejsce jego zamieszkania, dostęp do tej usługi i korzystanie z niej dokładnie w taki sam sposób, jak w państwie członkowskim zamieszkania, w tym zapewniając dostęp do:

  1. tych samych treści,
  2. w tym samym zakresie,
  3. na takiej samej liczbie urządzeń,
  4. dla tej samej liczby użytkowników,
  5. z tym samym zakresem funkcjonalności.

Co więcej, dostawca nie może nałożyć żadnych dodatkowych opłat na abonenta za dostęp do tych usług. Obowiązek ciążący na dostawcy w sytuacji, gdy świadczenie usługi odbywa się za odpłatnością jest zatem bezwarunkowy, bezwzględny.

Wyciekły w Twojej firmie dane osobowe

możemy Ci pomóc w analizie i zgłoszeniu do UODO

Treści świadczone nieodpłatnie

Dostawca usług online w zakresie treści świadczonych bez odpłatności może (ale nie musi!) zadecydować, że umożliwi swoim abonentom przebywającym czasowo za granicą, uzyskanie dostępu i korzystanie z przedmiotowych usług pod warunkiem, że państwo członkowskie zamieszkania abonenta zostanie zweryfikowane, zgodnie z Rozporządzeniem, w sposób opisany poniżej. To oznacza, że w gestii dostawcy leży podjęcie decyzji, czy przyzna abonentom omawiane uprawnienie, czy też nie.

Weryfikacja państwa członkowskiego miejsca zamieszkania

Przy zawieraniu i przedłużaniu umowy o świadczenie za odpłatnością w formie pieniężnej usługi online w zakresie treści dostawca dokonuje weryfikacji państwa członkowskiego zamieszkania abonenta z wykorzystaniem maksymalnie dwóch środków weryfikacji i zapewnia, by zastosowane środki były uzasadnione, proporcjonalne i skuteczne.

Zgodnie z Rozporządzeniem, przykładowe środki weryfikacji to:

  1. dowód tożsamości lub inny ważny dokument tożsamości potwierdzający, że miejscem zamieszkania odbiorcy jest państwo członkowskie,
  2. szczegóły płatności takie jak rachunek bankowy lub karta kredytowa bądź debetowa subskrybenta,
  3. miejsce instalacji dekodera lub podobnego urządzenia wykorzystywanego do świadczenia usług na rzecz odbiorcy,
  4. opłacanie przez klienta opłat licencyjnych za inne usługi świadczone w państwie członkowskim, jak np. abonament radiowo-telewizyjny,
  5. umowa o usługi dostępu do internetu lub świadczenie usług telefonicznych lub każda podobna umowa łącząca abonenta z państwem członkowskim,
  6. rachunek za media publiczne łączący abonenta z państwem członkowskim,
  7. adres na fakturze lub adres pocztowy abonenta, h) oświadczenie subskrybenta potwierdzające jego adres w państwie członkowskim,
  8. sprawdzenie adresu IP (protokołu internetowego) w celu ustalenia, w obrębie jakiego państwa członkowskiego abonent uzyskuje dostęp do usługi online w zakresie treści.

Środki weryfikacji wymienione w punktach 7-8 stosuje się wyłącznie w połączeniu z jednym z pozostałych środków weryfikacji dlatego, że mają one najsłabszą moc dowodową. Analogicznie, w przypadku dostawcy świadczącego treści bez odpłatności, który zdecydował się jednak na przystanie abonentom dostępu do przenośnych usług online w zakresie treści na terytorium całej Unii Europejskiej – jest również zobowiązany do weryfikacji państwa członkowskiego zamieszkania abonenta.

Fikcja prawna – znaczenie w praktyce

Zapewnienie nieskrępowanego dostępu do treści online na terytorium Unii Europejskiej wymagało od prawodawcy unijnego uregulowania kwestii praw autorskich i praw pokrewnych. Rzecz jasna, nie miał on uprawnień do rozszerzenia zakresu terytorialnego licencji utworu. W Rozporządzeniu uregulowano zatem mechanizm ustalania miejsca korzystania z usługi. Treści podlegające prawu autorskiemu traktowane są jako realizowane wyłącznie w państwie członkowskim zamieszkania. Upraszczając – dostawca usługi nie musi mieć licencji obejmującej inne państwo członkowskie niż państwo członkowskie zamieszkiwane przez subskrybenta.

Podsumowując, wydaje się że Rozporządzenie przyczyni się do osłabienia terytorialnych ograniczeń, które związane były z legalnym dostępem do utworów chronionych prawem autorskim, czyli po prostu – uelastyczni i ułatwi korzystanie abonentom z usług online w zakresie treści na terytorium całej Unii Europejskiej.

Dziękujemy, że przeczytałaś/eś nasz artykuł do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami za zakresu bezpieczeństwa, zapraszamy do naszego serwisu ponownie!
Jeżeli podobał Ci się artykuł podziel się z innymi udostępniając go w mediach społecznościowych.

O autorze

Potrzebujesz wsparcia lub szukasz rozwiązań w zakresie zagadnienia, o którym mowa w artykule?

Najnowsze tematy

WSPÓŁPRACA

Blogi tematyczne

Prawo konsumenckie 2021
Blog prawa e-commerce
Prawo konsumenckie
Security Magazine
Poradnik: wszystko o zgodzie RODO i obowiązkach informacyjnych RODO
Kliknij aby wrócić do strony głównej

Newsletter

Bądźmy w kontakcie! Zapisz się na newsletter, a raz na jakiś czas wyślemy Ci powiadomienie o najważniejszych artykułach. Dla subskrybentów newslettera przygotowujemy specjalne wydarzenia np. webinaria. Nie pożałujesz!